To dwa najpopularniejsze sposoby ocieplania ścian zewnętrznych. Najczęściej stosowana jest lekka mokra, ale również lekka sucha ma swoje zalety i zastosowania.

Czym się różnią? Przede wszystkim tym, że w lekkiej mokrej stosuje się materiały zawierające wodę, czyli zaprawy klejowe, tynki, a w suchej nie. Wpływa to na możliwość prowadzenia prac w chłodniejszych porach roku, a także w budynkach wznoszonych z drewna.

Metoda lekka mokra

Bezspoinowy system ociepleń zwany z angielska ETICS, jest najczęściej wybieraną metodą termoizolacji domów murowanych, zarówno nowo powstających, jak i poddawanych modernizacji. Duża popularność tej metody wynika z tego, że po ociepleniu, ściany mają stosunkowo niewielką grubość. Ułożenie termoizolacji jako warstwy zewnętrznej w dużej mierze redukuje powstawanie mostków termicznych, jest też jednocześnie wykończeniem fasady uniwersalnym i łatwym w naprawach tynkiem. Jako materiał ociepleniowy można zastosować zarówno styropian (EPS i XPS), jak i płyty z wełny mineralnej (będzie dodatkowo izolacją akustyczną).

Do minusów metody należy ścisły reżim technologiczny, jaki należy zachować podczas prac, jak również to, że ocieplenie jest systemowe, czyli jego elementy (m.in. zaprawy i tynki) powinny być do siebie dopasowane składem. Do tego prace można prowadzić tylko w sprzyjających warunkach pogodowych, należy do nich umiarkowane zachmurzenie (silne nasłonecznienie wymaga użycia siatek cieniujących), brak opadów deszczu, silnego wiatru oraz temperatura na zewnątrz utrzymująca się w zakresie 5-25°C. Powyższe wymagania to potencjalne źródło błędów wykonawczych, nie licząc zwykłej niestaranności.

Ważne dla tego systemu ociepleń jest też rodzaj i nośność podłoża. W budynkach nowo wzniesionych zwykle nie budzi ono zastrzeżeń, natomiast w remontowanych bywa problematyczne. Choć ocieplenie nie należy do ciężkich (waży 10-30 kg/m²), to przyklejenie go do mało nośnego podłoża może prowadzić do odspojenia. Dlatego podczas renowacji często sprawdza się nośność tynku przyklejając w kilku miejscach nieduże kawałki ocieplenia i po związaniu zaprawy klejowej próbując je oderwać. Jeżeli się to uda, przed przyklejeniem płyt, stare tynki trzeba skuć.

Mocowanie ocieplenia zaczyna się od dołu, od założenia tzw. listwy startowej, czyli stalowego kształtownika, który podpiera pierwszy rząd płyt. Brak tego elementu to jeden z częstych błędów podczas montażu. Płyty przykleja się na zaprawę klejową – rozprowadza się ją po obwodzie pasem o szerokości 7 cm oraz robi kilka placków na środku każdej płyty (zaprawa klejowa w sumie powinna pokrywać ponad 40% powierzchni).

Dodatkowym mocowaniem są specjalne kołki, które stosuje się zależnie od wymagań projektu ocieplenia, który powinien określać ich rodzaj, liczbę, rozmieszczenie i głębokość zakotwienia.

Płyty mocuje się krawędziami na styk, z przesunięciem kolejnych rzędów tak, by miejsca łączeń nie spotykały się w jednej linii. Ewentualne szczeliny wynikające m.in. z nierówności podłoża należy wypełniać bez użycia kleju klinami wyciętymi z materiału ociepleniowego.

W ościeżach drzwi i okien, a także pod parapetami stosuje się specjalne kształtowniki i taśmy uszczelniające. Od góry natomiast ocieplenie powinno być osłonięte przez okap dachu, a w przypadku dachów płaskich ze ścianą attykową wykonuje się obróbkę blacharską.

Kolejną warstwę stanowi zaprawa, w której zostanie zatopiona siatka zbrojąca. Powinna być na tyle gruba, by zatopiona siatka nie była widoczna. Zaprawę nakłada się przy użyciu pacy zębatej o uzębieniu 10x10 mm. Natomiast siatkę układa się z co najmniej 10-cm zakładem, a w miejscach narażonych na większe naprężenia (np. ościeżach) w dwóch warstwach.

Ostatnią warstwą w systemie ETICS jest wyprawa tynkarska (nakłada się ją na dopasowany do jej rodzaju grunt). Dobiera się ją zależnie od rodzaju ocieplenia. Tynki akrylowe układa się na ociepleniu ze styropianu, silikatowe i mineralne na ocieplenie z wełny, silikonowe mogą być używane na obu rodzajach termoizolacji.

Metoda lekka sucha

Jest zdecydowanie mniej popularna niż metoda lekka mokra, ale wraz z modą na domy drewniane staje się częściej wykorzystywana (choć równie dobrze może być wykorzystywana do ocieplenia budynków murowanych).

Przy ociepleniu budynku tym sposobem nie używa się żadnych klejów ani zapraw na bazie wody. Zarówno materiał ociepleniowy, jak i wykończenie elewacji mocuje się mechanicznie do rusztów konstrukcyjnych. Dzięki temu prace można prowadzić w każdych warunkach, także zimą. Przy tej metodzie najczęściej stosuje się termoizolację z wełny mineralnej (miękkie lub półtwarde płyty). Trzeba koniecznie zadbać o to, by wełna nie została zawilgocona.

W tej metodzie ocieplenie mocowane jest między elementami rusztu wykonanego z metalowych elementów lub z kantówek z drewna iglastego o grubości 3,8-5 cm. Jest on mocowany do ścian elewacyjnych za pomocą kołków, śrub lub specjalnych gwoździ. W domach drewnianych pod rusztem układa się folię wysokoparoprzepuszczalną. Między listewkami rusztu mocuje się ocieplenie (najczęściej jest to sprężysta wełna mineralna, która dokładnie wypełni przestrzeń), a następnie układa warstwę wiatroizolacji. Folię układa się z co najmniej 10-cm zakładem i mocuje zszywkami oraz taśmą samoprzylepną do rusztu.

Ostatnią warstwą jest materiał elewacyjny. Elewacje ocieplone metodą lekką suchą wykańcza się m.in. sidingiem, okładziną drewnianą, oblicówką z blachy, płytami z betonu polimerowego czy włókno-cementowymi.